Van iedereen die we hadden gesproken voordat we naar Patagonie vertrokken hadden we gehoord dat wat we ook deden, we in elk geval naar dit park moesten gaan.
De buschauffeur heeft het gas er goed op en na een uur of twee rijden over de pampa's zie je in de verte het Torres del Paine massief verrijzen. De Torres del Paine lijken nog het meest op Mount Doom uit Lord of the rings, spookactig mooi.
We zijn van plan om onze langste hike van de vakantie hier te doen, het Torres del Paine circuit, een tocht van 8 dagen rond het hele gebergte. Bij de ingang van het park gooit een chagerijninge Guarda Parc roet in het eten gooien door bij aankomst in het park te vertellen dat er landverschuivingen zijn geweest en dat het circuit is afgesloten.....Teleurgesteld lopen we wel de eerste twee uur van de busstop naar de camping aan de voet van de Torres. Je merkt tijdens het lopen al wel dat je in een onherbergzaam gebied zit, het waait enorm en de camping staat vol met professionele bergbeklimmers met dito materiaal. We knijpen hem wel een beetje met onze Hema tent die we voor weinig in Buenos Aires hebben gekocht. De camping is wel relaxed, het uitzicht is fantastisch, er is gratis hout om op te koken, de toilletten zijn schoon en de prijzen zijn nog hoger dan de bergen waar we op uitkijken. (net als in de rest van het park).
Het blijkt dat de landverschuivingen maar op 1 plek zijn geweesten en we besluiten de gok te nemen en wel aan de tocht te beginnen, in het ergste geval komen we er na 4 dagen achter dat we echt niet langs de blokkades kunnen komen en moeten we terug lopen, maar wie niet waagt, blijft maagd.
De eerste dag is een beetje een dag om in te komen, maar met volle bepakking is het na 4,5 uur lopen fijn om aan te komen bij de eerste hut. De hut ligt in een enorme vallei met meer daisy's (soort grote vergeet-me-niet-jes) dan een mens zich kan voorstellen.Bijkomend voordeel van het dicht zijn van de tocht is dat het erg rustig is op de track, we zijn overdag maar 4 mensen tegen gekomen en we staan met 10 man op de kamping. Doordat iedereen ongeveer elke dag even veel loopt zullen dit onze vrienden worden voor de komende week. Het gezelschap bestaat uit:
* Judge dread en zijn minnares: Engelse rechter die samen met zijn vriendin de wereld rond reist. Leuke belezen kerel met wie je goed kan praten over de wereld politiek, zijn werk, het leven, kinderen enz.
* De Fransen: aan hun materiaal te zien denk ik dat ze van plan waren om Mt Everest te beklimmen maar op het laatste moment hebben besloten om de uitdaging van Torres aan te gaan. Zijn drukker met hun materiaal dan met andere mensen.
* Duits stelletje van onze leeftijd, aardig maar een beetje saai (typisch Duits dus). Meisje lacht werkelijk om alles (zelfs om grappen van HP)
* The lone ranger: contact gestoorde Australier, ziet er uit of hij elk moment kan gaan huilen en zegt niets terug als je tegen hem praat, we hebben dit een keer of 10 geprobeert zonder enige, voor het blote oog, waarneembare reactie
Als we in de hut zitten blijkt dat de hut-man naast beheerder van de hut stiekem ook sterrenkok is, dus de pasta blijft in de tas en we eten een van de lekkerste zalmen die ik in mijn leven heb gehad. Daarna moe maar voldaan naar bed.
De volgende ochtend krijgen we Oliebollen (die in het chileens gefrituurde onderbroeken heten!) van de Hut man om alvast in de kerststemming te komen.
Dag 2 gaat langs een waanzinnig mooie vallei, via een meer en door een aantal grote eindmorenes naar Camp Dickson. Aangezien het Kerstavond is hebben piep en ik een klein feestmaal voorbereid. Omdat we geen zin hebben om $35 pp voor het kerstmaal te betalen eten Piep en ik met zijn tweeen pasta. Gezellige avond en tot laat buiten gezeten, genoten van de wijn en de sterren die hier echt uit de hemel knallen zo helder.
Dag 3 loopt vooral door de bossen, relaxte mooie wandeling. De tocht loopt langs de Rio Perros, de honden rivier. Deze rivier is zo genoemd ter nagedachtenis aan de hond van een herder die hier in de snelstromende rivier is verdronken. We worden allebei erg verdrietig van dit verhaal en denken veel aan Siebje. Aan het einde van de wandeling komen we bij de spookachtige gletstje Perros, een gletscher die in een bergmeer uitkomt, in het bergmeer liggen enorme ijsblokken die zijn afgebroken en het waait er enorm. Gelukkig ligt onze camping tussen de bossen.
Dag 4 is de zwaarste dag uit de toch met een bergpas ver boven de boomgrens en een oversteek naar de andere kant van het gebergte. We zijn nu echt in de middle of nowhere wat een bijzonder gevoel geeft. Bover op de pas heb je een waanzinnig uitzicht op de Gletsher Grey, een enorme Gletscher die je in zijn geheel kan zien. Na een zware, knieën slopende afdaling gecampeert op een campingplaats zonder voorzieningen, dus lekker pasta gegeten.
HP doet nog een keer voor hoe hij van Tops heeft geleerd om uit een gletsjerspleet te klimmen
Dag 5 is een kort dagje, maar wel langs de plek waar de
landverschuivigen zijn, het blijkt allemaal wel mee te vallen en na 5 spannende minuten (door een hele smalle oversteek met afbrokkelende wanden, touwladders en vallende stenen zijn we veilig aan de overkant. We komen na nog een uurtje lopen aan bij een grote camping, vol met hele vervelende nederlandse groepen. Gillende vijftigers (met name Libelle vrouwen) verstoren onze rust. Ik weet een ding zeker en dat is dat ik in mijn leven niet mee ga met een SNP, BOABAB etc. Ik zoek mijn vrienden en vakantie bestemming liever zelf uit.Dag 6 is onze laatse dag in het park, we hebben besloten de laatste twee dagen te bewaren voor over twee weken. We gaan namelijk Lien en Hugo ophalen in El Calfate en dan nog een
paar dagen door het park trekken. De laaste dag lopen is snik heet en onderweg vinden we een prachtig bergmeer om in te zwemmen. Als ik rustig aan het zwemmen ben, krijgen twee hele enge canadese vrouwen mij door. Dan gaat het opeens heel snel, de dames trekken alles uit en springen poedelnaakt bij mij het water in, hun echtgenoten trekken de camera en beginnen uitgebreid foto's te maken van dit pikante geheel. Ik vraag mij af of ik ongevraagd een cameo appearance heb gekregen in een Canadees, soft erotisch magazine....Ik ben zo geschrokken dat ik bij aankomst bij het eindpunt van schrik meteen 4 bier achterover sla.
No comments:
Post a Comment