Boston

America here we are!

Na wat zweten bij de douane zijn we in het land, joehoe!! De ambtenaar van douane vond het nl. een beetje raar dat ik voor de 4e keer in 6 maanden als toerist het land in wilde.. Hoe dat zo kwam, dus ik heb hem verteld dat mijn really good friend Jacqueline hier woont en dat ik haar gewoon vaak wil zien!

Uiteindelijk kocht hij dit verhaal en waren we in Miami. Snel onze tassen weer afgegeven en op naar South Beach. Het was nog wat vroeg - en donker - in de bus, maar toen we om 7 uur bij het strand aankwamen kwam net de zon op! Als je denkt dat je dan alleen bent op een door de weekse dag heb je het mis. Links en rechts werden we ingehaald door rennende Amerikanen en dan besef je je opeens dat je in 6 weken geen Argentijn op inspanning hebt kunnen betrappen, terwijl die toch gemiddeld 30 kilo lichter zijn.. Raar?
Na een lekker ontbijtje en een klein tukje in de zon, weer terug naar het vliegveld voor het laatste stukje.
In Boston aangekomen hadden we al meteen wat programma punten. HP had via Craigg's list al contact gehad met een Canadese jongen over een kamer die ons wel wat leek, dus meteen met onze huurauto er langs gereden en na 10 minuten besloten dat we het maar moesten doen! Van onze nieuwe huisgenoten mochten we ook alvast bij hun komen logeren in de woonkamer dus dat was helemaal top.
Blij met ons eerste wapenfeit, op naar Sara en Marco, waar we op de heenweg ook al mochten logeren. Inmiddels waren onze tassen ook al bij hun aangekomen, dus het voelde echt een beetje als thuis. Sara en Marco, heel erg bedankt voor alle gastvrijheid en hulp!!


Dinsdag konden we dus al onze tassen verhuizen naar ons nieuwe huis op
28 Oakland Street #3, 02139 Cambridge MA.

En zo ziet het er dan uit:



















We wonen op de bovenste verdieping en hier nog wat foto's van binnen

De gang
De woonkamer
De keuken

de badkamer
en onze 1e kamer
Er moet duidelijk nog veel gebeuren, maar daar wachten we even mee totdat Yves ook vertrokken is.

Buenos Aires (11 jan - 15 jan) (HP)

En dan met het vliegtuig van Ushaia terug naar Buenos Aires waar we alweer 6 weken geleden vertrokken zijn! Scheelt toch weer een busrit van 48 uur.

Nu we niet meer hoeven te shoppen kunnen we BA eindelijk eens beter bekijken in plaats van alle bergsportwinkels af te lopen. Het enige nadeel is dat het continue regent, en dan bedoel ik ook REGENT en CONTINUE..
Dag 1 wordt dus een uitstapje naar het museum van de moderne kunst, met de taxi omdat we anders nat worden. Bij aankomst blijkt dat het meseum gesloten is wegens verbouwing. De taxichauffeeur weet nog wel een ander meseum, dat ook dicht blijkt te zijn, dat gaat lekker.. Aangezien het regent gaan we maar koffie drinken totdat museum 2 open gaat. Uiteindelijk veel mooie schildererijen van oa NL maar ook van lokale schilders gezien.

Als we buiten komen is het even droog en we besluiten naar het kerkhof te gaan waar Evita Perron ligt. Dit blijkt niet zomaar een kerkhof te zijn, maar een echt dorp met kleine huizen voor de doden! Er zijn allemaal straten met straatnamen en er is een plattegrond met alle beroemde graven erop, je komt hier niet zomaar binnen..
Na een half uurtje weer weggejaagd door.. de regen, maar wel de moeite waard.

En dan is er alweer het hoogtepunt van de dag; lunch met een bife de lomo in ons stamrestaurant (hier hebben we elke dag gelunched) zo'n lekkere biefstuk hadden we nog nooit gehad en de wijn smaakt trouwens ook goed..

De volgende dagen gewinkeld in de overdekte winkelcentra en een beetje rondgelopen in BA. 's Avonds zijn we naar een professionele tangoshow geweest. Dit gebeuren was erg indrukwekkend, super snelle danspasjes met daarbij mooie muziek van de accordeonist (incl. Tango de los Ninos).



Een van de andere uitstapjes was met de stadsbus naar Boca, waar we nog een beetje stress hadden omdat de Lonely Planet schrijft dat je absoluut niet buiten het toeristen stukje moet komen, terwijl wij bij de laatste halte nog geen toerist hadden gezien en bleek dat we nog een heel stuk moesten lopen. Maar het was zondagmiddag en er was geen voetbal, dus eigenlijk was er helemaal niks aan de hand.

En hier eindigt dan onze reis door Argentinie en Chili.. Uiteindelijk was het misschien wel leuker dan we verwacht hadden. We gingen voor de mooie bergen en wandelingen, maar achteraf blijkt dat vooral Argentinie een heel modern, toegankelijk land is, dat in veel opzichten niet veel verschilt van zuid-europese landen. We hebben ook genoeg tijd gehad om alles rustig te beleven en hebben zelfs allebei zin om naar Boston te gaan, om na een welverdiende honeymoon weer eens iets met de hersenen te doen!

Ushaia (8 jan - 11 jan)

Torres del Paine II (2 jan - 7 jan)

Na 2 dagen Oud en Nieuw vieren komt het er nu op aan, met een gehuurde auto rijden we terug naar Torres del Paine, om een gedeelte van de W te lopen.


Onderweg veel dieren waaronder flamingo's (opgejaagd door Hugo) en nokkies.



Dag 1 is de trek naar het Torres del Paine lookout point. De wandeling begint wat steil, maar na een half uur is iedereen wakker en klimmen we gestaag naar boven. De wandeling duurt al ongeveer 3,5 uur als we als toetje een steile wand van morenen moeten beklimmen om uiteindelijk bij het lookout punt te komen.
Het uitzicht is super, al is het bewolkt en is een groot deel van de Torres helaas niet te zien..


Dag 2 is een tocht van 5 uur door het dal naar de volgende camping. Het is super mooi weer en al snel zijn we erachter dat we ook een stuk met de auto kunnen en dan met de boot naar de camping kunnen. De wandeling wordt acuut gecanceld, we zonnen de hele dag en nemen lekker om 5 uur de boot. Pff afzien met deze temperaturen..



Dag 3 gaat weer naar een lookout point Valle des Frances en zo veranderlijk als het weer hier is, het regent ongeveer de hele wandeling. Het uitzicht is dus wederom een beetje teleurstellend..



Voor dag 4 is nog een korte wandeling gepland, die vanwege zonneschijn en lichte tijdsdruk, we moeten om 12.30 de boot hebben, wordt gecanceld.
Op de terugweg is het nog even spannend al op de dirtroad tussen de Chileense en de Argentinse grens opeens een auto die achter ons rijdt bijna over de kop vliegt! We zien het gebeuren en draaien snel om. De hele rechter kant van de auto is kapot, maar gelukkig staan de jongen en het meisje die erin zaten al naast de auto en hoeven we ze niet te redden.
Nog een beetje trillend van de schrik riden we verder totdat we moeten tanken. Het tankstation in de ontrek blijkt zonder stroom te zitten. Na 4 tosti's komt Hugo te weten dat de stroomdraad die kapot is op zijn vroegst de volgende dag wordt gerepareerd.. Gelukkig bedenkt iemand van het tankstation nog een uur later dat er ook een noodgenerator is??

Calafate (30 dec - 2 jan)

Dan na 5 weken honeymoon is er bezoek!! Als we aankomen bij onze cabana is er niemand, maar aan de vulling van de ijskast te zien zijn Lieneke en Hugo al gearriveerd!!
De hereniging wordt gevierd met wat pinten en een echte BBQ van Hugo.



De plannen voor de komende dagen worden besproken en het blijkt dat er gehiked kan worden, Lien heeft een complete outfit op de kop getikt. Schoenen, sokken waar je geen blaren van krijgt (anders geld terug!), hippe fleece, een knalroze backpack en als topper een reiskoffer met champagne en glazen voor aan de rugzak,hahaha!!
Op 31 december brengt onze taxichauffeur Kelly ons naar het Parque National Los Glaciares waar de snelst groeiende gletsjer Perito Moreno van heel dicht bij te zien is.





Met een boot varen we een uur op en neer langs de 70 meter hoge muur van ijs. Elke keer is er veel lawaai als er een stuk naar beneden valt, maar echt spectaculair is het niet. Totdat de kapitein stil blijft liggen bij een stuk van de muur waar steeds kleine beetjes afbrokkelen. De spanning op de boot stijgt en iedereen staat klaar met zijn camera en dan opeens valt er met heel veel lawaai, alsof je middenin de donder van een onweersbui staat, een groot stuk ijs naar beneden!
Echt uniek om te zien! Hugo heeft het ook nog voor elkaar gekregen om het te filmen dus we kunnen het meteen in de replay zien!
Vanaf het balkon hebben we de ijsmuur ook nog van een andere kant bekeken, maar dit kon niet tippen aan de boottocht.
Dan terug naar Calafate voor Oud en Nieuw, we beginnen met een klein borreltje en dan is het tijd voor de siesta, die een beetje uitloopt en uiteindelijk worden we om 23.15 wakker.. Snel aankleden en op zoek naar het hostel waar we met onze canadese vrienden het nieuwe jaar in zullen gaan. Het hostel blijkt moeilijk te vinden te zijn, maar uiteindelijk vinden we canada en staan we om 00.00 uur ergens op straat met veel flessen bier en wijn, maar zonder champagne.. Gelukkig Nieuwjaar!! Uit een auto klinkt muziek en op straat worden vuurpijlen afgestoken door kinderen van 6 die deze ook gewoon in hun hand vasthouden?? Als het vuurwerk voorbij is is het rustig en blijkt dat er maar 1 bar is in Calafate en dat deze om 1 uur opengaat???
Dus een uurtje wachten op een stoepje.. De Canadezen en HP en Hugo doen een wedstrijdje vieze verhalen vertellen en dan mogen we naar binnen. Een disco met 50% locals 50 % toeristen en 99% spaanse hitjes, joehoe!! De cocktails zijn lekker sterk, al drinkt Hugo liever de zelf meegebrachte Pisco met lauwe cola...

1 januari beginnen we in stijl met een lunch in een hip restaurant, dikke biefstuk, saladebar en dan toch maar een flesje wijn.. Dit blijkt niet het laatste flesje te zijn.. Er worden kleren geruild en voordat we het door hebben gaan we met een pizza als avondeten naar huis en naar bed..

Torres del Paine I (23 dec - 30 dec) (HP)

Na een dag Port Natales heb je het ongeveer wel allemaal gezien, dus met 2 goed gevulde rugzakken met kampeerspullen, eten voor een week, kaarten en een goed humeur vertrekken we met Gomez Travel richting het Nationale Park torres del paine. Dit park is een van de trekpleisters van Chili en staat wereldwijd bekend als een van de mooiste natuurparken ter wereld.

Van iedereen die we hadden gesproken voordat we naar Patagonie vertrokken hadden we gehoord dat wat we ook deden, we in elk geval naar dit park moesten gaan.

De buschauffeur heeft het gas er goed op en na een uur of twee rijden over de pampa's zie je in de verte het Torres del Paine massief verrijzen. De Torres del Paine lijken nog het meest op Mount Doom uit Lord of the rings, spookactig mooi.

We zijn van plan om onze langste hike van de vakantie hier te doen, het Torres del Paine circuit, een tocht van 8 dagen rond het hele gebergte. Bij de ingang van het park gooit een chagerijninge Guarda Parc roet in het eten gooien door bij aankomst in het park te vertellen dat er landverschuivingen zijn geweest en dat het circuit is afgesloten.....
Teleurgesteld lopen we wel de eerste twee uur van de busstop naar de camping aan de voet van de Torres. Je merkt tijdens het lopen al wel dat je in een onherbergzaam gebied zit, het waait enorm en de camping staat vol met professionele bergbeklimmers met dito materiaal. We knijpen hem wel een beetje met onze Hema tent die we voor weinig in Buenos Aires hebben gekocht. De camping is wel relaxed, het uitzicht is fantastisch, er is gratis hout om op te koken, de toilletten zijn schoon en de prijzen zijn nog hoger dan de bergen waar we op uitkijken. (net als in de rest van het park).



Het blijkt dat de landverschuivingen maar op 1 plek zijn geweesten en we besluiten de gok te nemen en wel aan de tocht te beginnen, in het ergste geval komen we er na 4 dagen achter dat we echt niet langs de blokkades kunnen komen en moeten we terug lopen, maar wie niet waagt, blijft maagd.


De eerste dag is een beetje een dag om in te komen, maar met volle bepakking is het na 4,5 uur lopen fijn om aan te komen bij de eerste hut. De hut ligt in een enorme vallei met meer daisy's (soort grote vergeet-me-niet-jes) dan een mens zich kan voorstellen.
Bijkomend voordeel van het dicht zijn van de tocht is dat het erg rustig is op de track, we zijn overdag maar 4 mensen tegen gekomen en we staan met 10 man op de kamping. Doordat iedereen ongeveer elke dag even veel loopt zullen dit onze vrienden worden voor de komende week. Het gezelschap bestaat uit:

* Judge dread en zijn minnares: Engelse rechter die samen met zijn vriendin de wereld rond reist. Leuke belezen kerel met wie je goed kan praten over de wereld politiek, zijn werk, het leven, kinderen enz.
* De Fransen: aan hun materiaal te zien denk ik dat ze van plan waren om Mt Everest te beklimmen maar op het laatste moment hebben besloten om de uitdaging van Torres aan te gaan. Zijn drukker met hun materiaal dan met andere mensen.
* Duits stelletje van onze leeftijd, aardig maar een beetje saai (typisch Duits dus). Meisje lacht werkelijk om alles (zelfs om grappen van HP)
* The lone ranger: contact gestoorde Australier, ziet er uit of hij elk moment kan gaan huilen en zegt niets terug als je tegen hem praat, we hebben dit een keer of 10 geprobeert zonder enige, voor het blote oog, waarneembare reactie



Als we in de hut zitten blijkt dat de hut-man naast beheerder van de hut stiekem ook sterrenkok is, dus de pasta blijft in de tas en we eten een van de lekkerste zalmen die ik in mijn leven heb gehad. Daarna moe maar voldaan naar bed.


De volgende ochtend krijgen we Oliebollen (die in het chileens gefrituurde onderbroeken heten!) van de Hut man om alvast in de kerststemming te komen.


Dag 2 gaat langs een waanzinnig mooie vallei, via een meer en door een aantal grote eindmorenes naar Camp Dickson. Aangezien het Kerstavond is hebben piep en ik een klein feestmaal voorbereid. Omdat we geen zin hebben om $35 pp voor het kerstmaal te betalen eten Piep en ik met zijn tweeen pasta. Gezellige avond en tot laat buiten gezeten, genoten van de wijn en de sterren die hier echt uit de hemel knallen zo helder.

Dag 3 loopt vooral door de bossen, relaxte mooie wandeling. De tocht loopt langs de Rio Perros, de honden rivier. Deze rivier is zo genoemd ter nagedachtenis aan de hond van een herder die hier in de snelstromende rivier is verdronken. We worden allebei erg verdrietig van dit verhaal en denken veel aan Siebje. Aan het einde van de wandeling komen we bij de spookachtige gletstje Perros, een gletscher die in een bergmeer uitkomt, in het bergmeer liggen enorme ijsblokken die zijn afgebroken en het waait er enorm. Gelukkig ligt onze camping tussen de bossen.


Dag 4 is de zwaarste dag uit de toch met een bergpas ver boven de boomgrens en een oversteek naar de andere kant van het gebergte. We zijn nu echt in de middle of nowhere wat een bijzonder gevoel geeft. Bover op de pas heb je een waanzinnig uitzicht op de Gletsher Grey, een enorme Gletscher die je in zijn geheel kan zien. Na een zware, knieën slopende afdaling gecampeert op een campingplaats zonder voorzieningen, dus lekker pasta gegeten.

HP doet nog een keer voor hoe hij van Tops heeft geleerd om uit een gletsjerspleet te klimmen


Dag 5 is een kort dagje, maar wel langs de plek waar de landverschuivigen zijn, het blijkt allemaal wel mee te vallen en na 5 spannende minuten (door een hele smalle oversteek met afbrokkelende wanden, touwladders en vallende stenen zijn we veilig aan de overkant. We komen na nog een uurtje lopen aan bij een grote camping, vol met hele vervelende nederlandse groepen. Gillende vijftigers (met name Libelle vrouwen) verstoren onze rust. Ik weet een ding zeker en dat is dat ik in mijn leven niet mee ga met een SNP, BOABAB etc. Ik zoek mijn vrienden en vakantie bestemming liever zelf uit.


Dag 6 is onze laatse dag in het park, we hebben besloten de laatste twee dagen te bewaren voor over twee weken. We gaan namelijk Lien en Hugo ophalen in El Calfate en dan nog een paar dagen door het park trekken. De laaste dag lopen is snik heet en onderweg vinden we een prachtig bergmeer om in te zwemmen. Als ik rustig aan het zwemmen ben, krijgen twee hele enge canadese vrouwen mij door. Dan gaat het opeens heel snel, de dames trekken alles uit en springen poedelnaakt bij mij het water in, hun echtgenoten trekken de camera en beginnen uitgebreid foto's te maken van dit pikante geheel. Ik vraag mij af of ik ongevraagd een cameo appearance heb gekregen in een Canadees, soft erotisch magazine....

Ik ben zo geschrokken dat ik bij aankomst bij het eindpunt van schrik meteen 4 bier achterover sla.

MS Magellanes (19 dec - 22 dec) (Piep)

Na een wat gehaast vertrek uit het hotel omdat we opeens moesten inchecken, hadden we nog twee uur over om door te brengen rondom de haven. Tijd dus voor een ontbijtje! In een lokale overdekte markhal ontdekken we kleine standjes waar je door een deurtje een soort huiskamertje ingaat. Het is er piepklein en een beetje scharrig, maar we durven het aan. De mosselen en oesters die we bestellen stellen ons niet teleur! 1 portie = 23 oesters, dat is weer eens iets anders dan die 6 bij Harrods! Ook de mosselen zijn 3 tandjes groter dan die die wij kennen. Na deze geweldige lunch gaan we weer naar het vertrekpunt in de haven, waar inmiddels elke toerist in Puerto Montt zich heeft verzameld.. 350 nieuwe vrienden staan ook te trappelen om aan boort te gaan..

Nog wat wachten en nog wat anouncements; Geen overmatig alcohol gebruik + geen drugs aan boord, er is een cel en kapitein Carlos heeft het recht je daar in te stoppen, het lijkt wel een schoolreisje!


Dan gaan we aan boord. We zoeken onze bunkbeds die heerlijk blijken te zijn. Met zijn vieren slaap je in een soort afgesloten geheel en aan de open kant van het bed zit een gordijntje waarmee je je helemaal van de wereld kan afsluiten. Hp ontdekt dit al snel en verdwijnt elke keer weer met zijn boek achter het gordijntje, of anders met het boek in de bar..

De komende drie en een halve dag zijn we aan boord van dit schip, dat naast toeristen ook vracht vervoerd naar Puerto Natales. Langs de kust van Chili varen we door fjorden naar het zuiden. Dit deel van Chili is helemaal afgesloten van de wereld.
Het bestaat uit allemaal losse eilanden waar geen wegen zijn en niemand woont. Het enige bewoonde stukje is Puerto Eden, een nederzetting van 180 man ongeveer halverwege. Van oudsher zijn deze mensen nomaden die 80% van de tijd doorbrachten in boten en zo vissend de tijd doorbrachten. Nu wonen ze bij elkaar in huisjes en zijn ze voor elke toevoer van producten afhankelijk van de boot die twee keer per week langskomt.

Als uitje worden we door de mensen uit Puerto Eden opgehaald met bootjes en mogen we een kijkje nemen in hun dorp en kunnen we hele mooie spullen kopen..
Er niet niet heel veel te zien, behalve een Veritijn die HP herkent en ze kletsen wat:

Deze geisoleerde locals willen natuurlijk ook wel eens naar de grote stad en dan varen ze een stukje mee op de boot. Net als deze kleine meneerdie na enige aanmoediging van HP en Paul gezellig een paar submarinootjes op had. Blijft gezellig integreren met de lokale bevolking...


En zo varen we rustig een paar dagen door, veel fjorden, best veel regen en veel gezelligheid.
Iedereen hangt een beetje rond op de boot en al snel hebben we drie nieuwe vriendengroepen. Allereerst drie vrienden uit Australie, die eigenlijk niks anders doen dan bier drinken, verhalen vertellen en heel hard lachen. Een canadese jongen met een eigen boortoren die hij met twee vrienden exploiteerd?? En Cindy en Paul die we later nog tegen komen in Torres del Paine.

Onderweg komen we langs de grootste
gletsjer van het zuidelijk halfrond Pius XI. Daarna nog veel fjorden totdat we aankomen in Puerto Natales.

Puerto Montt (18 dec - 19 dec) (Piep)

Vanuit Bariloche op weg naar Chili! Dit betekent met de bus naar de Argentijnse grens, iedereen uit de bus voor een stempel van de Argentijnse politie, iedereen weer in de bus en 3 km verder bij de Chileense grens weer uit de bus voor een Chileense stempel..

Bij aankomst lijkt Chili een stuk chaotischer dan Argentinie. Het busstation is bomvol en de huizen en straten zijn een stuk viezer. De enige reden dat we hier zijn is het feit dat de boot van Navimag hier vertrekt.

Maar we hebben geluk, het is kermis! Op een parkeerplaats staan wat oude afgedankte achtbanen en andere apparaten die over de kop gaan, maar het gekraak en gepiep van al het verfloze staal mag de pret niet drukken. Rijen mensen dringen bij de kassa om binnen te mogen! Wij ook naar binnen en na een rondje langs de attracties gaan we in de achtbaan. De beugels zitten met tape vast en tot HP's schrik gaan we ook nog 1 keer over de kop, haha!

Om dit te verwerken besluiten we een biertje te gaan drinken, maar al snel blijkt dat alle kroegen zo vol zitten dat we nergens naar binnen mogen. Na wat zoeken vinden we toch een soort cantine/bar waar we met een biertje de finale van de Chileense beker kunnen bekijken, wij zijn voor wit!!

Als we uiteindelijk om 23.00 wat willen gaan eten is alles dicht.. Hebben we ons eindelijk aangepast aan Argentijnse etenstijden..

's Ochtends nog even stress als we horen dat we voor 12.00 moeten inchecken voor de boot, maar gelukkig zijn we op tijd, net als de andere 300 toeristen!