en hier zijn ze dan , de eerste foto’s van de baby!!!
De kleine piraat is inmiddels 7cm groot en hij gedraagt zich voorbeeldig. Alles zit er op en aan, hersenen, benen armen en een neus.Met de moeder gaat het goed en de vader houdt zich redelijk onder de spanningen.
We gaan per 1 augustus verhuizen naar een nieuw huis in de suburbs zodat junior ook een mooie kamer kan krijgen
Sorry voor de lange stilte van mijn kant, eindelijk weer eens een post van HP.
Een van de echte amerikaanse experiences die je een keer moet meemaken is deelnemen aan een fundraiser. Samen met twee Duitsers (geef mijn fiets terug) en een canadees hadden wij het gelegenheids wielerteam “the Immigrants” opgericht om deel te nemen aan de Best Buddies Challenge – een fietstocht van 170 km van Boston naar Hyannisport. Best Buddies is een organizatie gericht op de mentally challenged, een groep die mij nauw aan het hart ligt.
In tegenstelling tot NL, waar elke euro voor het goede doel wordt gewaardeerd moeten er in de states harde commitments worden gegeven; deelname kan alleen door het ondertekenen van een formulier (en een heleboel waivers) waarin ik me persoonlijk garant heb moeten stellen voor 1250 USD sponsorgeld. Alles daaronder wordt direct van je eigen rekening afgeschreven ;-) .
Om er voor te zorgen dat dit geld binnenkomt moet je dus echt aan de bak, en naast de sponsor brieven naar vrienden en familie (iedereen bedankt voor de support) hebben we bij bedrijven sponsoring gevraagd en hebben we een heuse Fundraising party georganiseerd. Alles bij elkaar hebben we ruim $6000 dollar opgehaald met het team, dus genoeg om zonder financiele drama’s meet e doen aan de race. De andere uitdaging was mijn gebrekkige trainings discipline – mijn langste trainings rit was 50km geweest – en 3 weken op reis voorafgaand aan de rit maakte me lichtelijk zenuwachtig over de goede afloop.
Het leuke van de race is dat de amerikanen niet lullig zijn met de eisen die ze stellen maar dat de deelnemers op de dag zelf als koningen worden behandeld. Bij aankomst bij de start stond een volledig tourdorp opgesteld inc eten, drinken, monteurs etc etc en gedurende de hele race hebben we politie begeleiding gehad zodat het peleton nergens hoefte te stoppen. Na een regenachtige start werd het weer al snel beter en kond de korte broek aan, geholpen door een rugwindje en de jongens van de Boston Bicycle Club (die ons mee lieten fietsen in de waaier) vlogen de eerste 60 mijl voorbij. Tussen de 60 en 80 mijl begon al wat minder te worden en de laatste 20 mijl was ouderwets afzien! Gelukkig stonden ook bij de finish weer een heel tourdorp inclusief warme douche, massage, bands en een heleboel mongooltjes klaar om ons een ware helden welkom te geven.
Het is mooi om te zien hoe amerikanen ook dit weer opblazen tot een enorme happening waar kosten nog moeite waren gespaard, het zit gewoon niet in het system van de gemiddelde amerikaan om dingen klein aan te pakken – go big or go home!
Uit het rijtje gemiste kansen nog een aardige afsluiter – team de immigrants zat na een warme douche en 100 mijl fietsen redelijk stuk te wezen tijdens het diner. Op het podium stond Tom Brady – de quarterback van de patriots, net zoiets als god in deze region – speeches te geven en er kwam een vreemde, niet onaantrekkelijke vrouw, bij ons aan tafel zitten. Iedereen is welkom en aangezien we allemaal redelijk af lagen hebben we buiten het uitwisselen van wat halve beleeftheden verder geen aandacht aan de dame bested. Na afloop van het eten – en Tom Brady zijn speeches – kwam hij naar onze tafel om de dame met een kort “honey lets go” mee te nemen naar zijn gele lamborgini die alweer klaar stond. De betere celebrity spotters onder ons weten wellicht dat het braziliaanse topmodel Gisele Bundchen de chick is van Tom Brady – en wij hebben dus keurig als 4 debiele voor ons uit zitten staren tijdens het – naar alle waarschijnlijkheid – enige diner wat ik met Gisele Bundchen zal doorbrengen ;-)
